ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Πρωί πρωί που ξύπνησα
στην λαϊκή να πάω
να πάρω ζαρζαβατικά 
σαλάτα για να φάω

Στον δρόμο κηδειόχαρτα
σε τοίχους και κολώνες
και με έπιασαν οι παγερές
του ιδρώτα οι σταγόνες

Πλησίασα κοντύτερα
το όνομα να διαβάσω
και ύστερα απ' την λαϊκή
να πάω να περάσω

Τα είχε τα χρονάκια του
έζησε την ζωή του
εγώ ήμουνα συμμαθητής
με το μικρό παιδί του

Θεός σχωρέστον άνθρωπο
Καθείς με τη σειρά του
θα πάω να συλλυπηθώ
ύστερα τα παιδιά του

Το δρόμο μου συνέχισα
να πάω για τα ψώνια
αφού κανένας τελικά
εδώ δεν ζει αιώνια

Στο δρόμο της επιστροφής
Όμως θα ανακαλέσω
και να πιστέψω τι έγινε
εγώ δεν θα μπορέσω

Που αναστήθηκε ο νεκρός
και όλοι έπεσαν τάβλα
γιατί για τον Αχέροντα
δεν του έδωσαν τα ναύλα

Και τώρα κηδειόχαρτα
ξηλώνουν από τους δρόμους
Ο γέροντας επέζησε
Κατήργησε τους νόμους

Αφού όλα είναι δυνατά
και η πίστη μου περίσσεια
Μέχρι και τα ραδίκια μου
γύρισαν και είναι ίσια

Ας φάω τη σαλάτα μου
Κι ας πιώ και στην υγεία του
Να 'χουν και να τον χαίρονται
γυναίκα και παιδιά του

ΕΡΩΤΑΣ ΔΙΧΩΣ ΑΥΡΙΟ

Τα χρόνια που περάσαν

Τις σκέψεις ωριμάσαν

Και όλη η ζωή μας

η πρώτη δέσμευση μας

Μέχρι που ήρθε η ώρα

Και ξέσπασε η μπόρα

Σαν  μπήκες στη ζωή μου

Και βρήκα την πνοή μου

Είναι αυτό το πάθος

Που όλοι βλέπουν λάθος

Λες κι είναι η ζωή μου

 η πρώτη απόφασή μου

Μα αν  πάω προς τα πίσω

Και ότι έζησα να σβήσω

Τότε ίσως καταλάβω

Και ότι έχασα προλάβω

Να ξανά νιώσω πάλι

Του έρωτα τη ζάλη

Και να με παρασέρνει

Σαν δίπλα μου θα γέρνει

Μα εμπόδιο μπροστά μου

Η οικογένεια μου

Που είναι το μόνο κρίμα

Γι αυτό δεν κάνω βήμα

Τις σκέψεις τότε σβήνω

μα υπόσχεση σου δίνω

Θα σ’ έχω στην καρδιά μου

Και μες τα όνειρά μου